Ο θαυμαστός ελληνικός κόσμος

Εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια ο ελληνισμός ζει και αναπνέει κοιτάζοντας 

διαρκώς προς τα «έξω», έφτασε στα πέρατα τής Δύσης, – τις στήλες τού 

Ηρακλέους – και τής Ανατολής, μέχρι τις Ινδίες. 

Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο λαό διαμόρφωσε τον κόσμο και τον 

πολιτισμό που ξέρουμε, τον χριστιανισμό, τη φιλοσοφία, τον ορθό λόγο, την 

τέχνη. Και πάντα φεύγοντας την στενοχώρια ενός τόπου μικρού, τραβώντας

για τους ανοικτούς ορίζοντες. Ακόμα και μέχρι τον 19ο αιώνα σκλαβωμένοι, 

συνεχίζαμε να αρδεύουμε την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, την Εγγύς Ανατολή.
Τόσο πολύ που κάποτε εξαντλήσαμε αυτή την αστείρευτη πηγή που έδωσε τον «θαυμαστό ελλη-

νικό κόσμο».
Και πια μείναμε ξέπνοοι εξαντλημένοι κουβαλώντας σαν βάρος 3 ή 6 χιλιάδες χρόνια ιστορία. 

Πλέον δεν μπορούμε να στραφούμε ενεργητικά προς τα έξω, και στρεφόμαστε μόνον παθητικά, 

ως αποδέκτες. Η δημογραφική κατάρρευση, η οικονομική κρίση, ο νέο-οθωμανισμός,ο κατακλυ-

σμός από ξένους λαούς και κουλτούρες, η πολιτισμική παρακμή, απειλούν πια με αφανισμό, 

με τελεσίδικο στέρεμα την ίδια αυτή την πηγή που την πιστεύαμε ανεξάντλητη και γι’ αυτό τόσο 

γενναιόδωρα την ξοδεύαμε.

Τώρα πια το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι μια επιστροφή, μια μεγάλη επιστροφή στον γενέ-

θλιο τόπο, μετά από τόσους και τόσους αιώνες. Αν το μπορέσουμε.

Γι’ αυτό όπως τόνισε πρόσφατα ο Αλέξανδρος Παπαδερός δεν χρειαζόμαστε απλώς έναν «δικό μας» ελληνικό διαφωτισμό, χρειαζόμαστε έναν ελλαδικό διαφωτισμό. Ή όπως το εξέφρασε ο Βάσος Φτωχόπουλος μια... ελληνική πολιτιστική και πολιτική επανάσταση.

Μετά από δυόμισι χιλιάδες χρόνια πρέπει να επιστρέψουμε«οίκαδε». Εδώ, μέσα στον στενό ετούτο τόπο, που αρχίζει από την Αμμόχωστο και τελειώνει στην Ήπειρο θα παίξουμε την τελευταία πράξη ενός μοναδικού ταξιδιού. Και σ’ αυτή τη μάχη θα ποντάρουμε στη ζωή, στρεφόμενοι μέσα μας, για μια φορά ελλαδικοί, για να μπορέσει ο ελληνισμός να συνεχίσει να υπάρχει σε ένα σώμα ζωντανό και όχι μόνο μέσα σε βιβλία και αναμνήσεις.

τού Γιώργου Καραμπελιά